Wendy en Frank in Pulaski

20 juni ’16

Frank en Wendy laten ons iets ons van de omgeving zien. Eerst bezichtigen wij de nieuwbouw van het huis van Dillen, hun zoon. Werkelijk hoe indrukwekkend netjes en met verstand van zaken er gebouwd wordt. De garage, gelijk ter grote van een boeren schuur is al gereed en wordt gebruikt als opslagruimte voor al het bouwmateriaal en voorbereiding voor de afbouw. Indrukwekkend! Daarna langs het bestaande huis van Dillen en zijn vrouw Christin wat Dillen nu zelf restaureert en gereedmaakt voor de verkoop. In een onooglijk klein en eenvoudig eetlokaal met zeer vriendelijke lokale mensen worden wij trots voorgesteld als vrienden uit Holland. We gebruiken er de brunch en genieten van het, voor ons vaak onverstaanbaar Engels. Iedereen die binnenkomt kent Frank en Wendy. Mapple syrup wordt hier in de buurt geproduceerd. Natuurlijk moeten wij een pot mee naar huis nemen. Toevallig komt de "fabrikant" binnen, prachtig om zijn taal en verhalen te horen. Hij heeft goede tweedehands machines gekocht voor de helft van de prijs. Ik hoor Ben zijn moeder nog zeggen "from What" Daarna door naar de “Salmon River Fisch Hatchory” De zalm komt hier in Augustus in grote getale de rivier op om kuit te schieten. Via een ingenieus water trap systeem worden ze naar de kwekerij geleid en daar ontdaan van de eitjes. De eitjes worden bevrucht en jonge vis opgekweekt om weer te worden uitgezet. Door dit systeem komen de vissen weer terug naar hun geboortegrond en volgen de zelfde weg naar de kwekerij. Zeer interessant om te zien en in het gebouw is veel tekst en uitleg over de vis in de “Great Lakes”. Dan door naar de watervallen in de “Salmon river Falls” . Mooi en heel natuurlijk. Nog wat tekst en uitleg over de omgeving voordat wij weer huiswaarts keren. Genoten in de tuin, veel verhalen uitgewisseld en in de avond een uitgebreide barbecue samen met Dillen, Christin, Wendy en Frank en de 2 kinderen/ kleinkinderen. Wij zijn gelukkig om weer een dergelijke ervaring bij een echte Amerikaanse familie te mogen mee beleven.

Montreal naar Pulaski aan Lake Ontario, terug in de USA

We rijden met stralend mooi weer van uit Montreal naar het zuid westen Langs de St. Laurents rivier. We doen het rustig aan, we hebben de tijd en willen wat zien van de rivier, de sluizen en op mooie plekjes stoppen. Op de kaart loopt de weg vlak langs de rivier maar in werkelijkheid zien we er niet veel van. Het is een mooi open landschap met wisselende beelden van kleine dorpjes, grote akkers en overal bosschages wat telkens een onverwacht beeld geeft op het landschap. Dit deel is redelijk vlak en loopt geleidelijk af naar de 1^e van de grote meren, lake Ontario. We bezoeken een sluis voorbij het plaatsje Cornwall om tegelijk wat rust te nemen en wat koffie te kopen. Naast de sluis is een camping waar de RV in rijtjes boven op elkaar staan met harde live muziek op de achtergrond ( 12:00 u ) Erg gezellig. Gelukkig is daar wat te koop want een gezellig koffie tentje zoeken langs de snelweg is een crime. We zijn precies op tijd om een coaster te zien binnenvaren. Voordat we het weten is de boot in en uit de sluis, hooguit 10 cm waterhoogte verschil. Wij zijn verwend in Nederland, niets spectaculairs te zien en te beleven. Na de koffie pauze met een ijsje en een snack door over de snelweg. Bij Ogdensburg kruisen wij de St Laurents rivier over een hoge, oude stalen brug met een metalen wegdek en rijden dan Amerika binnen. Een bijzonder onvriendelijke dame ondervraagt ons met korte vragen die wij soms niet begrijpen. Maar uiteindelijk mogen wij Amerika weer binnenrijden. Via een binnen weg en diverse stops om de rivier te bekijken, die soms meer lijkt op een “Lake” als een rivier. Er is veel recreatie en campings langs de rivier en ook prachtige vergezichten wanneer de weg zich hoog boven het water verheft. Het uitzicht wordt steeds mooier naarmate wij de monding in” Lake Ontario naderen. Vele eilandjes maken het zicht aantrekkelijker. Een mooie route met veel stops om foto’s te nemen. We volgen de kustweg tot Pulaski met vele “State parks” met zeer goede voorzieningen voor dag recreatie en camping, Onze TomTom brengt ons voor het huis van Wendy en Frank, “ We call it a warm welcome” Na uitwisseling van onze ervaringen en de ontmoeting met Wendy in 1999, wat wijn en water vallen wij weer vermoeid en voldaan in Bed.

Wendy en Frank hebben samen een bedrijf dat renovaties uitvoert aan gebouwen en woningen. Wij noemen dat een klus bedrijf. Wendy werkt net zo hard mee als Frank. Als zij een klus geklaard hebben nemen ze even een paar dagen rust en helpen hun zoon Dillen met de bouw van een nieuw huis. Het is bijzonder interessant om te zien hoe zij hier bouwen, de kozijnen inclusief 3 dubbel glas en een Al. Frame komt kant en klaar op het werk. Frank heeft een extruder om goten te maken van Al. plaat materiaal. Hij kocht de extruder al 19 jaar geleden en heeft de werking gedemonstreerd. In Nederland, Almere heb ik een dergelijke machine pas kortgeleden gezien bij nieuwbouw van een project. Bevestiging, eindstukken, water afvoer en pijpen, alles is standaard en zeer eenvoudig te monteren. Zelfs kun je aan de bovenzijde een roosterplaat invoeren als blad vang. Veel afdichtingstrips zijn standaard te koop. De isolatie is hard schuim in 2 lagen van 12 cm waar tegen aan geperst houten planken worden bevestigd met een harde top coating in kleur. Het dak is meestal van metaal waaronder de zelfde isolatie. Veel is geprefabriceerd en komt als bouw pakket op de bouw. Zo leer je nog eens wat van een self made man. Beiden zijn verwoede motoren rijders en maken nog steeds trips met hun Harley Davidson. Frank is een fantastische vent om te zien met een markant hoofd, gulle lach en prachtige verhalen waarbij zijn hele gezicht mee lacht. Wij mogen deze mensen wel. Wendy kwam mee met Ben zijn moeder, Linda in 1999 naar Nederland omdat Linda te bang was om alleen te vliegen. Wendy is een schat.

Montreal, bezoek aan de fam. de Vletter

Het metro stelsel in Montreal is een prima oplossing om de stad door te reizen. Gisteren naar de oude stad, de oude haven en het centrum, vandaag naar Martien de Vletter en haar man Hans. Wij zijn op de koffie uitgenodigd en ontmoeten daar Jan en Irene de Vletter.

Ine kwam Jan op de markt in Almere-haven tegen vlak voor onze reis naar Amerika en Canada. Tijdens het gesprek kwam onze reis ter sprake en vertelde Jan dat zij in die periode ook in Canada zouden zijn. Al gauw zei Jan het heel leuk te vinden ons daar te ontmoeten. En zo is het gekomen!

Een bijzonder gezellige dag, veel bijgepraat samen geluncht en in de middag een rondleiding gehad van Martien in het “Canadian Centre for Architecture” waar Irene werkt. Het instituut is wereldwijd bekent om haar bibliotheek over architectuur met veel historische werken.

“We’re not a museum that puts things out and says, ‘This is architecture.’ We try to make people think.”

–Phyllis Lambert

"A more detailed account of the history of the CCA is availablehere. You may also browse our history and activities in the institutional timeline on theExplorepag"

CCA Board of Trustees

Link: http://www.cca.qc.ca/en/visit

We kregen van Martien een zeer boeiend verhaal over de tentoonstelling en het werk van het museum. Het is een particulier museum, de Joodse dame van een rijke familie, die zelf architectuur heeft gestudeerd, streefde eerst voor behoud van historische gebouwen in Montreal. Nadat ze ook in veel landen actief is geweest en een hele verzameling heeft opgebouwd heeft ze, na renovatie van een historisch pand, daar het museum aan toegevoegd. Nu wordt het veel geconsulteerd voor historisch onderzoek, ontwikkeling en kennis uitwisseling. Een pracht verhaal in een prachtig pand wat kwaliteit uitstraalt en een enorm bezit aan naslagwerken, materiaal en nieuwe ontwikkelingen.

Na afloop gezellig met de hele familie en de twee dochters een drankje gedronken en afgesproken elkaar weer te ontmoeten in Almere. Een zeer genoeglijke dag bij tropische temperaturen van 32 gr C.

Terug komend op het metro stelsel.

De Metro’s rijden zeer snel op rubberen banden en rubberen zij geleiders. Je hebt niet het snerpende geluid zoals klinkt bij staal op staal en het snerpen in de bochten. Wij kochten een meer dagen kaart voor 18 Can. Dollar, dat is ongeveer € 13,5 voor 3 dagen onbeperkt rijden.

De stad heeft geen bijzondere uitstraling maar in de wijk waar wij logeerden en in de wijk van Hans en Martien was het heel gezellig, veel winkels en eetgelegenheden en veel muziek op straat. De samenleving is per stadsdeel georganiseerd en steunt bij activiteiten op een brede schare aan vrijwilligers. De kinderen worden al vroeg geleerd verantwoordelijk te zijn voor anderen, bv bij zwemlessen en trainen voor sporten. Dit is een onderdeel van het onderwijs. Net als Nick en Charles geven zij aan dat Canada een enorme vrijheid en tolerantie voelbaar maakt en mensen aanspreekt op hun eigen verantwoordelijkheid. Het veel uitgebreidere verhaal sprak ons enorm aan.

Montreal, een reus en klein duimpje in verhouding met Quebec

Zo wandel je door Québec en de volgende middag in Montreal. Weg 40 , aan de linkerzijde van de St Lawrence rivier was ons door vrienden aanbevolen. Het is echter een saaie en doodvervelende snelweg naar Montreal. Het voordeel is het rustige verkeer en beperkt oponthoud tgv wegwerkzaamheden. Duitsland kan er wat van, maar hier zijn ze overal met de weg bezig en dat is nodig ook. Montreal in rijdt voorspoedig, echter Avenue Saint Denis is volledig in renovatie en ons hotel ligt er ergens midden in, hoe te bereiken. De weg is vol met file-achtig verkeer en half opgebroken en vol bouw activiteiten. Langs deze brede straat staan veel oude gebouwen en oude huizen die er prima uitzien en in het gedeelte waar niet gewerkt werd zitten talrijke restaurantjes met grote rode terrassen. Als alles klaar is zal het een zeer aantrekkelijke straat zijn, nu een chaos. Na veel zoeken en ongeoorloofde capriolen op een parkeerplaats de auto neer gezet en terug gelopen naar no. 4119. Via omwegen en zijstraatjes en een achterpad kon ik bij het hotel komen, zegt een zeer aardige dame aan de receptie. Daar kan ik bagage uitladen. Mevrouw en een jonge man staan klaar om alles naar onze kamer te versjouwen. Via wat omwegen en sluiproutes naar een parkeerplaats 500 m verder op de auto gestald.

Na installatie op onze kamer direct door naar de metro, eerst naar de oude stad en de oude haven. Druk en gezellig wandel gebied, af en toe een beetje shabby en niet te vergelijken met Québec, (Meer schilderachtig en apart) eerst maar een pilsje door de keel, het is warm en van al dat sjouwen krijg je een droge mond. De oude haven is vlak bij en wij zien de tenten van “Cirque du Soleil” Gezellig met veel mensen maar wij kunnen van dit gebied niet warm worden. Met de metro naar het moderne centrum van de stad. Er is een muziek festival en op verschillende pleinen treden bands op, een lawaai van je welste maar heel gezellig.

Op een terras van een restaurant vinden wij een prima plek, drinken wat, eten wat en genieten van het kijken naar de enorme diversiteit aan mensen. Het is volop zomer hier en de kledij van vele dames is daar op afgestemd met alle uitersten die mogelijk zijn. Het is genieten hier. Ook hier zijn veel veiligheidsmaatregelen getroffen, Ine moet haar rugzakje openen en tien tallen beveiligers lopen overal rond. Ook hier hangt de Gay vlag halfstok evenals in Québec gisteren en vlaggen op overheidsgebouwen na aanleiding van de aanslag in Amerika. We beleven de eerste kennismaking met Montreal, een grote stad, 6 mln. Inwoners en niet te vergelijken met Québec, ongeveer 300.000 maar ook niet zo bijzonder als Québec.

Quebec hoog op de rotsen

Strak blauwe lucht, dus vroeg het bed uit voor een toer door de bovenstad van Québec. Na wat zoeken en dwalen is daar Le Chateau Frontenac in volle omvang. Het Chateau is het beeld bepalende gebouw van Québec. Het is in de 19^e eeuw ontworpen door de Amerikaanse architect Bruce Price als hotel/ kasteel in Franse stijl met tientallen torens en steile koperen daken in opdracht van de Canadian Pacific Railway. Het eerste deel werd geopend in 1893, het laatste deel werd pas voltooid in 1993, een eeuw later.Het hotel heeft 618 luxe kamers en is van heinde en ver te zien. Voor het hotel loopt een brede houten promenade, “Terrasse Dufferin” met weids uitzicht over “Fleuve Saint Laurent” en het tegenover liggend landschap. We willen naar de Citadel en het uitzicht punt hoog boven de stad. Ine neemt een wandelpad, ik de trappen van de Promenade des Gouverneurs. De Citadel wordt volledig gerenoveerd alles is afgezet met als gevolg dat ik km moet lopen, terwijl Ine al op het uitzichtpunt staat. Alom verwarring en na een uur vinden wij elkaar weer op de Terrasse Dufferin. Ik bezweet en Ine in het ongewis op zoek naar haar man. Eerst maar ergens een drankje halen voor het afkoelen. De stad is druk en vol toeristen. Toch is een rustig plekje voor een drankje gauw gevonden. Door het zwerven hebben wij al de gehele bovenstad gezien, nu dwalen door de vele straatjes en bezienswaardigheden, Basilique - Cathedrale Notre-Dame-de-Québec. En natuurlijk ook de Holy Trinity Kathedraal als tegenhanger. Assemble National een prachtig gebouw voor het parlement van de provincie Quebec, Lamgs de stadspoorten en wallen. Quebec is de enige ommuurde stad in dit gedeelte van de wereld, De fortificaties zijn hoog op de rotsen gebouwd, net zoals Chateau Frontenac en vele overheidsgebouwen en kerken. De hoogte verschillen en de dichte bebouwing in de oude stad geven het een mediterraan Frans karakter. De oude stad stroomt over van toeristen wat ons de vergelijking doet trekken met Volendam en Marken. Na 6 uur sterft de stad uit als alle bussen weer vertrokken zijn. Wij blijven in een gezellig bar/restaurant, eten een heerlijk visje en zakken daarna af naar ons hotel.Vermoeid maar weer een prachtige dag met veel indrukken. Ondanks onze vergelijking is deze stad de moeite waard om te bezoeken.

Canada naar het westen Edmundston

Vandaag een reis dag van Mahone Bay naar Edmundston, Slecht weer en de weg naar het westen is redelijk saai. Tevens is het weer omgeslagen, laaghangende wolken en veel buien, van miezel tot forse regen. (12 grc) Bij het passeren van de grote vracht auto’s is de zijdelingse sproei zo fors dat we de weg bijna niet meer kunnen zien en fors gasgeven om er snel langs te zijn. De weg golft en slingert zacht door het landschap. Groen zo ver je ogen reiken, km's geen bebouwing. We nemen een paar keer rust om niet in slaap te vallen, je kunt bijna op de automaat rijden. We trekken flink door om meer tijd te winnen en later meer tijd in Québec te hebben. Eigenlijk is het stuk van Mahone Bay tot Edmundston noodzakelijk kwaad. Na 780 km leggen wij in de middag aan bij het Happy Motel, voor een prima prijs een prima kamer. Voorbereiden voor het bezoek aan Québec de volgende dag, een wijntje en heerlijk slapen.

Quebe'c

Door de grote slag van gisteren is het rijden nu vanaf Edmundston eenvoudig. Vroeg uit de veren en de zon straalt ons te gemoed. Op naar Québec. Het landschap wordt gevarieerder en het zicht is wijd, diepe dalen, rivieren en verre bergen. Wij hadden het advies gekregen van Mike, bij Québec de veerpont naar de oude stad te nemen. Het laatste stuk vlak langs de St.-Lawrence rivier. Via een binnen weg, die zich slingert door vele Frans aandoende dorpen bereiken wij de ferry met een fenomenaal zicht op Québec. We hebben besloten eerst de bezienswaardigheden op afstand te gaan bekijken. Eerst Parc de la Chute Montmorency met de waterval, die zich 86 meter lager inde St.- Lawrence rivier stort. Het valt ons wat tegen maar mogelijk zijn wij verwend door ons vele reizen. De waterval wordt vergeleken met de Niagara watervallen, die “maar 56 m. “ hoog zijn maar in onze ogen veel spectaculairder. Het blijft echter een mooi gezicht. Daarna door naar de Basiliek Saint-Anne-de-Beaupre’ Het is relatief een moderne kerk, de vijfde kerk sinds 1654 op die plek. Na een brand in 1922 is de Basiliek herbouwt. Het heiligdom van de moeder van Maria trekt jaarlijks honderdduizenden bezoekers, St Anne is de beschermheilige van de drenkelingen en is door de eerste Franse zeelieden gebouwd na een redding bij schipbreuk voor de kust. De moeite voor een bezoek waard. Door naar ons hotel om de spullen af te zetten en daarna nog de stad Québec in. We dwalen wat door de oude stad, Frans van top tot teen, gezellige winkeltjes, en veel bars en restaurants en buiten zitjes. Na wat dwalen door de beneden stad belanden wij op een mooi terrasje op de Rue de petit Champlain, net onderaan de trappen naar de Citadel, die bewaren wij voor morgen. De drankjes vallen heerlijk en besluiten daar ook wat te eten. Genieten van het uitzicht op tweestraten en de vele toeristen die door de stad trekken. Een heerlijke Franse stad. Morgen gaan wij de stad verder verkennen.

Lunenburg en Lobster

De laatste dag in Mahone bay, het weer is ons vandaag weer gunstig gestemd. Het zonnetje komt regelmatig tussen de wolken door en de temperatuur is aangenaam.

Charles hoeft niet te werken en rijdt ons naar Lunenburg. Hij naar de bank voor een afspraak, wij wandelen door een kleurig Lunenburg. Gezellige kleine winkeltjes en beneden aan de helling ligt de haven. De stad is in 1754 gesticht. De Engelsen lieten emigranten uit zuid Duitsland, Zwitserland en het oosten van Frankrijk overkomen. Deze emigranten waren allemaal Protestant en moesten een tegenwicht vormen met de Katholieke Fransen in het gebied. Het is met name een vissers plaats met veel Lobster kwekers. We bezoeken de Bluenoos 2 een kopie van de zeilschoener uit de twintiger jaren van de 20^e eeuw. Een schip gebouwd in Lunenburg en winnaar van vele wedstrijden. Op een leuk terrasje genieten wij van onze vis en chips met uitzicht op de haven. Daarna opzoek naar verse lobsters voor het afscheidsdiner. Een visserman heeft geen gekookte, maar alleen verse Lobsters. Een net wordt uit het water gevist en 3 X 1,5 pounders gaan in een plastic tasje mee. Gezellig met de man gepraat en hij laat de grootste van de lobsters een 4,5 pounder zien. In de vloer zitten grote vierkante gaten waar de netten in hangen met de kreeften, deze worden opgehesen en de kreeft wordt in volle omvang getoond. Daarna naar de tegel handel. Ine moet adviseren over de keuze van de tegels voor de nieuwe badkamer. De eerder, na veel overleg tussen Nick en Charles gekozen tegels waren niet meer te leveren. Ine weet Charles en daarna Nick te overtuigen. Daarna wordt boven in het huis wat verbouwd. Ook hier moet Ine advies geven. Nu nog de tuin, na ontvangst van plattagrond en wensen zal Ine wat suggesties doen. Nick maakt de 3 kreeften klaar, Charles blijkt er niet tegen te kunnen en zelfs de reuk kan hij niet verdragen. Nick leert ons hoe wij kreeft moeten eten, veel ge-sloop, - knip, - kraak en pulken met een vorkje. Maar het is heerlijk. In de avond komen Patrick en Shirley nog even een wijntje drinken, bijzonder aardige mensen en een van de “founders” families van Mahone Bay.

Het afscheid is overweldigend. Lobster kopen en ze zelf niet eten, ja zelfs er niet tegen kunnen en dat voor je gasten. Bedankt Charles en Nick!